Alimenty to temat długi i szeroki. Istnieje wielu dłużników zobowiązanych do ich regulowania, którzy jednak podchodzą do płatności dość lekceważąco. Wydaje im się, że skoro nie posiadają żadnego majątku zarejestrowanego na siebie, a wypłata trafia do ich ręki „pod stołem”, to są bezkarni, gdyż nawet komornik w takiej sytuacji nie będzie w stanie nic zdziałać. Oczywiście część dłużników alimentacyjnych nie posiada złej woli i chciałoby alimenty na bieżąco regulować, lecz ich sytuacja życiowa lub inne nadzwyczajne okoliczności na to nie pozwalają. W każdym razie każda zaległość powstała z tytułu alimentów, sprawia, że stajemy się dłużnikami alimentacyjnymi.

Miejsce, w którym skazany odbywa karę pozbawienia wolności może być różne, ze względu na rodzaj kary, wiek oskarżonego oraz jego wcześniejsze wyroki. Jakie zatem mamy rodzaje i typu zakładów karnych? O tym poniżej.

Instytucja upadłości konsumenckiej daje możliwość osobom fizycznym (konsumentom), które popadły w długi w wyniku zdarzeń losowych, aby mogły uwolnić się od zobowiązań finansowych (długów), w które popadły na skutek zdarzeń, za które nie ponoszą winy! Są to sytuacje wywołujące określone skutki, występujące niezależnie od woli ludzkiej w określonym miejscu i czasie (np. choroba, wypadek). W celu pomocy tym osobom ustanowiono formułę upadłości konsumenckiej.

Do napisania tego krótkiego artykułu skłoniła mnie wizyta kilku rolników prowadzących gospodarstwa rolne. Ale do rzeczy!

Ustawa prawo upadłościowe reguluje dwa tryby postępowania upadłościowego. Pierwszy z nich przeznaczony jest przedsiębiorców. W drugim oddłużenia mogą dochodzić osoby fizyczne (konsumenci) nie prowadzący działalności gospodarczej. Drugi tryb wydaje się szybszy i prostszy (upadłość konsumencka). Który z nich ma jednakże zastosowanie w przypadku osoby prowadzącej gospodarstwo rolne?

Osoba która dziedziczy spadek musi zdawać sobie sprawę, że może odziedziczyć nie tylko majątek pozostały po spadkodawcy ale również należące do niego długi.

Jak się zatem chronić przed długami które mogą nas obciążyć?

W dosyć powszechnym przekonaniu przyjmuje się, że można zasiedzieć budynek (najczęściej dom). Jest to przekonanie najczęściej błędne.

Zgodnie bowiem z art. 47 i art. 48 k.c.  budynek trwale związany z gruntem jest jego częścią składową i nie może być odrębnym od niego przedmiotem własności i innych praw rzeczowych chyba, że ustawa stanowi inaczej. Tak więc zasadą w naszym prawie jest „czyj grunt, tego budynek” – czerpie ona z łacińskiej zasady Superficies solo cedit (łac. To, co jest na powierzchni, przypada gruntowi). Z powyższego wynika, że  nabywca w drodze zasiedzenia działki (siedliska) nabywa też stojące na nim zabudowania, o ile są trwale związane z gruntem.

Cofnięcie pozwu jest czynnością procesową nie wywołującą skutków materialnoprawnych. Działanie to, jest po prostu odwołaniem wytoczonego powództwa, które następuje przez złożenie sądowi oświadczenia woli. Cofając pozew powód rezygnuje z procesu, ale nie rezygnuje z roszczenia przeciwko pozwanemu, jeżeli pozew cofa do chwili rozpoczęcia rozprawy (art. 203 § 1 k.p.c.).

W razie odniesienia przez poszkodowanego poważnych  obrażeń ciała lub ciężkiej  choroby doznanych na skutek popełnienia na jego szkodę czynu niedozwolonego (wypadek, pobicie) bardzo często na osoby najbliższe spada obowiązek sprawowania nad nim opieki. Są to zwykle najbliżsi w rodzinie (rodzice, małżonek, rodzeństwo). Opieka ta, nierzadko bardzo absorbująca czas i kosztująca dużo wysiłku takich osób, sprawowana jest przez nie najczęściej nieodpłatnie – w ramach dobrze rozumianych powinności i solidarności rodzinnego wspierania się. Powstaje kwestia, czy za taką opiekę przysługuje jakieś odszkodowanie od sprawcy szkody. 

Zakaz prowadzenia pojazdów to środek karny, który przewidziany został zarówno w Kodeksie wykroczeń, jak i w Kodeksie karnym. Oznacza to, że zakaz ten jest orzekany lub może zostać orzeczony przez sąd za popełnienie określonych przepisami prawa przestępstw i wykroczeń.

Osoba, wobec której sąd orzekł zakaz prowadzenia pojazdów (np. rowerów, samochodów), może wystąpić do sądu z wnioskiem o skrócenie okresu obowiązywania tego zakazu.

Po nowelizacji kodeksu postępowania cywilnego która miała miejsce w listopadzie 2019 r. ustawodawca zerwał z tzw. fikcją doręczenia pism sądowych. Oznacza to, że aktualnie w przypadku, gdy pozwany nie odbierze adresowanego do niego pozwu lub pisma inicjującego sprawę w sądzie w terminie awiza (14 dni), to powód, a zatem podmiot inicjujący postępowanie, zostanie zobowiązany przez sąd do doręczenia pozwanemu tego pisma za pośrednictwem komornika. Celem nowego sposobu doręczeń uregulowanego w art. 139¹ k.p.c. ma być skuteczne zapewnienie prawa do obrony.