O obowiązku alimentacyjnym względem dziecka/dzieci niepełnoletnich musi mieć świadomość każdy rodzic – rodzice zobowiązani są utrzymania dziecka. Oczywistym jest, że kilkuletnie dziecko nie ma możliwości pokrycia kosztów swojego utrzymania itp. Jednak nie każdy rodzic może mieć świadomość co w przypadku gdy dziecko osiąga pełnoletność. Czy wówczas obowiązek alimentacyjny wygasa?

Przepisy Kodeksu Rodzinnego i Opiekuńczego przewidują możliwość zobowiązania rozwiedzionego małżonka do płacenia świadczeń alimentacyjnych na rzecz byłej żony lub męża.  Regulacje te zostały zawarte w art. 60 k.r.o. Przepis ten określa kiedy i na jak długo takie roszczenie przysługuje.

Z przepisu tego wynika, że małżonek rozwiedziony, który nie został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia małżeńskiego może żądać od drugiego małżonka rozwiedzionego dostarczenia środków utrzymania. O przesłankach poniżej.

Opieka naprzemienna stanowi sposób wykonywania władzy rodzicielskiej nad dzieckiem polegający na roztoczeniu pieczy nad dzieckiem poprzez zamieszkiwanie dziecka z każdym z rodziców w powtarzających się okresach czasowych.

Rozstanie małżonków to poważny krok, niosący za sobą poważne konsekwencje. Istnieje kilka sposobów, skutkujących rozdzieleniem małżonków. Należą do nich rozwód i separacja. Podobieństwa i różnica w każdym w rozwiązań, prezentujemy w niniejszym tekście.

Kompensata to określona kwota pieniędzy wypłacana z budżetu państwa osobie, która stała się ofiarą określonego przestępstwa, a w przypadku, gdy osoba ta na skutek odniesionych obrażeń zmarła – jej osobom najbliższym. Do osób najbliższych ofiary zalicza się: małżonka, dzieci, wnuki, prawnuki, rodziców, osobę przysposobioną bądź osobę pozostającą we wspólnym pożyciu, jeżeli w chwili popełnienia przestępstwa osoby te pozostawały na jej utrzymaniu.

Alimenty to temat długi i szeroki. Istnieje wielu dłużników zobowiązanych do ich regulowania, którzy jednak podchodzą do płatności dość lekceważąco. Wydaje im się, że skoro nie posiadają żadnego majątku zarejestrowanego na siebie, a wypłata trafia do ich ręki „pod stołem”, to są bezkarni, gdyż nawet komornik w takiej sytuacji nie będzie w stanie nic zdziałać. Oczywiście część dłużników alimentacyjnych nie posiada złej woli i chciałoby alimenty na bieżąco regulować, lecz ich sytuacja życiowa lub inne nadzwyczajne okoliczności na to nie pozwalają. W każdym razie każda zaległość powstała z tytułu alimentów, sprawia, że stajemy się dłużnikami alimentacyjnymi.

Rozstanie nigdy nie jest łatwą sytuacją dla obu osób. A jeśli dotyczy dodatkowo rodziców, generuje konieczność dokonania ustaleń, pozwalających na zagwarantowanie potomstwu odpowiedniej sytuacji materialnej. Z tego powodu niezwykle ważnym etapem są ustalenia dotyczące świadczenia alimentacyjnego.

Zgodnie z zapisami w prawie rodzice są zobowiązani do zapewnienia utrzymania swoim dzieciom, do momentu w którym te nie są w stanie utrzymać się samodzielnie. Niekiedy środki, potrzebne do spełniania tego wymogu, są uzyskiwane przez dziecko w wyniku postępowania alimentacyjnego, które dotyczy na równi obojga rodziców, bez względu na ich wzajemne pożycie.

Orzekając rozwód sąd orzeka także, czy któryś z małżonków jest winny rozkładu pożycia małżeńskiego, a jeśli tak, to który z nich. Sąd odstępuje od orzekania w zakresie winy jedynie na zgodne żądanie małżonków. Przyjmuje się wówczas, że żaden z małżonków nie jest winny tego, że doszło do rozwodu. Decyzja ta niesie za sobą wymierne skutki.

Potrącenie ustawowe, zwane kompensacją, jest instytucją prawa materialnego. Czynnością materialnoprawną, której celem jest doprowadzenie do wygaśnięcia wzajemnych zobowiązań (art. 498 kc), drogą jednostronnego oświadczenia wywołującego skutek prawny, niezależnie od woli uprawnionego do wierzytelności objętej potrąceniem.

Potrącenie polega na umorzeniu wzajemnych wierzytelności przez zaliczenie wartości jednej wierzytelności (mniejszej) na poczet drugiej wierzytelności (większej) i jest sposobem na zwolnienie się z zobowiązania, które w wyniku potrącenia wygasa. Zwolnienie stron z zobowiązania następuje w całości, jeśli wierzytelności były jednakowej wartości, lub też strony są zwolnione ze swojego zobowiązania do wysokości wierzytelności niższej.